Dziewczyna warta grzechu **

Znacie to wrażenie, kiedy po męczącym dniu zasiadacie w fotelu kinowym albo na domowej kanapie i włączacie film, aby odetchnąć i rozerwać się, a po piętnastu minutach zastanawiacie się czy wyjść z kina/wyłączyć telewizor? Ja znam aż za dobrze i doświadczyłam go ponownie decydując się na obejrzenie "Dziewczyny wartej grzechu".

Arnold (Owen Wilson), bogaty reżyser prowadzi nietypową działalność filantropijną. Mianowicie daje szanse prostytutkom na nowe życie, udzielając im finansowego wsparcia. W zamian chce tylko, aby porzuciły swój dotychczasowy zawód. Jedną z nich jest Izzy (Imogen Poots), dzięki opowieści której poznajemy bliżej Arnolda i jego "przygody". Isabella, sprawia wrażenie osoby nie mającej problemu z profesją, jaką wykonuje - nie uważa się, za kobietę lekkich obyczajów, a wręcz za przynoszącą natchnienie muzę. W głębi duszy jednak aspiruje "wyżej", pragnie być aktorką i domyślamy się, że jej się udało, gdyż ramy scenariusza filmu tworzy wywiad, jaki Isabella udziela dziennikarce. Forma wywiadu ma chyba zaciekawić widza oczekującego co wydarzy się dalej, jest jednak potwornie nudna.

W nagrodę za wytrzymanie pierwszych "piętnastu minut" do filmu wplątani zostają bohaterowie, kolejno w jakiś sposób związani z Arnoldem lub Isabellą. Poznajemy też sztukę, którą reżyseruje Arnold i o rolę, w której ubiegać się będzie Izzy. Jak się okazuje, paradoksalnie treść sztuki okazuje się ściśle bliska z faktycznym życiem bohaterów filmu. Powstaje z tego istny kogel-mogel, który chyba w zamyśle autorów filmu miał być zabawnym humorem sytuacyjnym, jednak według mnie śmieszne sceny, zachowania czy sploty wydarzeń można wymienić na palcach jednej ręki. Ziewając coraz częściej i głośniej, oglądam dalej, jednak nie opuszcza mnie pytanie po co...

Największym atutem filmu jest ciekawa postać Owena Wilsona, jednak jego gra aktorska nie porywa. Mam wrażenie, że to ta sama osoba, która przenosiła się w czasie w Paryżu Woodego Allena. W postaci Isabelli najciekawsza jest... uroda Imogen Poots. Natomiast próba naśladowania przez nią akcentu charakterystycznego dla Europy Wschodniej jest koszmarna dla ucha (zwłaszcza dla kogoś kto ten akcent zna). Pozostałe postaci w filmie raczej niczym się nie wyróżniają i ciężko zapamiętać coś ciekawego na ich temat lub odnieść się do jakości ich wystąpienia.

Przy słabej fabule, całkiem ciekawym zabiegiem scenarzysty są wszechobecne cytaty z perełek filmowych, jak choćby wspominane w filmie kilkukrotnie "Śniadanie u Tiffanego". Myślę, że gra słów i filmowe odwołania spodobają się wprawionym znawcom kina. Krytyk w kapciach przyznaje się jednak bez bicia, że wychwycił tylko nieliczne.

Macie ochotę na nudne 93 minuty? Obejrzyjcie "Dziewczynę wartą grzechu".